FR

Rossicontemporary propose pour l’été 2012 quatre expositions individuelles.
Alain Géronnez investit la galerie principale avec un saisissant ensemble de travaux nouveaux ou inédits dans un brillant montage d’images et de mots, d’idées et de couleurs. A voir absolument : Jaguar tapis, une création textile, véritable première pour cet artiste bruxellois. A la Mezzanine, Eric Van Hove expose les Suaires et les Egéries, deux nouvelles séries de travaux particulièrement percutants. Dans les vitrines, exposant tous les deux pour la premières fois chez Rossicontemporary, Pierre Lauwers nous fait découvrir sa série de sérigraphies sur toile A Lua créée au Brésil où il réside actuellement alors que Nina Grgic, artiste croate résidant à Paris montrera ses Jardins fantomatiques, dont l’imagerie et la technique en intrigueront plus d’un.

Ci-dessous, un mot des quatre artistes à propos de leur projet d’exposition:

100 ans après J.C., Alain géronneZ

Le titre de l’exposition, 100 ans après J.C. doit se comprendre comme un rapport temporel et non thématique. Faire de l’art après John Cage est aussi difficile que de faire de l’art après Duchamp et oblige à réinventer les procédures qui permettent de faire œuvre. Que vaudrait de la part d’A.gZ un hommage à J.C. ? Il est grand ! Et je sais à quel point les grands artistes savent fermer les portes derrière eux : après moi, débrouillez-vous !

Depuis cent ans, on s’entend à réinventer l’art en solitaire ou en groupe et comme John Cage aurait eu 100 ans cette année, il m’a paru intéressant de marquer ce centenaire de petits événements : le jour du vernissage avec deux jeunes artistes et le 5 septembre, date anniversaire de sa naissance, un « presque finissage » sous sa figure tutélaire.

A part ça, il faut s’entendre, ce qui est à voir dans l’expo n’a rien à voir avec J.C. : Mini Top-and-Tail (1975-2012), Calais au Leica (2008), Jaguar tapis (2012), etc., des travaux dont certains revisitent les années Trente à Cinquante et d’autres, des années Septante, qui paraîtront peut-être Pop mais sont nés d’un jeu conceptuel. (Alain géronneZ)

In Spite of the Unheroic Times, Eric Van Hove

In Spite of the Unheroic Times est une phrase de l’artiste symboliste croate Emanuel Vidović. Je l’ai retrouvée dans un texte de catalogue de 1962 de Vesna Novak-Oštrić sur la Medulić Society, dont Vidović avait été le fondateur en 1907.

Les Suaires. Ce sont des transferts de tombeaux d’artistes sur toile de lin, par frottage à la mine de plomb. Vous y verrez deux suaires que j’ai réalisés récemment à Brooklyn : « Piet Mondrian, 1872-1944 » exécuté sur sa tombe au Cypress Hills Cemetery, et « Jean-Michel Basquiat, 1960-1988 » exécuté au Green-Wood Cemetery. Le troisième - qui est aussi le dernier réalisé à ce jour – est le transfert du tombeau d’un artiste mort le jour de son anniversaire, « Marcel Broodthaers, 1924-1976 », qui est enterré au cimetière d’Ixelles.

Les Égéries. Dans ces travaux je réitère et magnifie un geste de libération et de censure populaire. Ce geste, pratiqué sur des affiches publicitaires de femmes dénudées et aperçu en divers endroits du globe, m’a paru d’emblée signifier beaucoup. Vous y retrouverez des icones contemporaines : Claudia Schiffer photographiée par Max Vadukul, Filipa Hamilton par Patrick Demarchelier et Sophie Dahl, comme une sorte de Sainte Thérèse de Bernini contemporaine, sur la photo de Steven Meise pour Yves Saint-Laurent. (Eric Van Hove)

A Lua, Pierre Lauwers

Quand on la regarde, la lune a une sorte de côté obstiné. Toujours la même face tournée vers nous, seulement le rythme de ses croissances et décroissances. À São Paulo, j’ai découvert une lune étrange, une lune que je ne connaissais pas. Il m’a fallu un peu de temps pour comprendre que de ce côté de l’hémisphère, je la voyais à l’envers. Je l'ai donc suivie dans sa phase décroissante, jusqu'à son ultime sourire. (Pierre Lauwers)

Jardins fantomatiques, Nina Grgic

Mes œuvres sont comme une sorte de fenêtre sur un monde insaisissable, ni tout à fait extérieur ni tout à fait intérieur, si abstrait qu'il en devient concret, si réel qu'il se prête aux traversées les plus imaginaires. Cela n'a rien de mystique dans mon esprit. J'essaie simplement de faire apparaître la dimension d'énigme qu'il y a dans les choses, qui est aussi la source de leur poésie. Aucune influence directe dans mon travail mais, en revanche, des affinités fortes et instinctives, avec quelques figures tout à fait singulières, apparemment sans rapport entre elles, comme Bosch, Mondrian, Pollock. Ou bien Borges, et notamment cette pièce de dix centimes dans son Aleph qui cache en elle la totalité et l'infini. La musique - en général une musique assez énergique: en cela je me sens proche de Claude Lévêque - me donne aussi des idées. (Nina Grgic)

NL

Rossicontemporary biedt deze zomer vier individuele tentoonstellingen aan.
Alain Géronnez neemt bezit van de hoofdgalerij met een verrassend geheel van nieuw of nog nooit vertoond werk in een schitterende opbouw van beelden en woorden, ideeën en kleuren. Niet te missen: Jaguar tapis, de allereerste creatie in stof van deze Brusselse kunstenaar. Op de Mezzanine stelt Eric Van Hove zijn Suaires en Egéries voor, twee nieuwe series van bijzonder opzienbarende werken. In de uitstalramen, allebei voor het eerst bij Rossicontemorary, zien we Pierre Lauwers en Nina Grgic. Pierre Lauwers laat ons kennis maken met zijn reeks zeefdrukken op doek A Lua , die hij in Brazilië maakte waar hij momenteel verblijft, terwijl Nina Grgic, Kroatische kunstenares die in Parijs woont, ons haar Jardins fantomatiques toont, waarvan de verbeeldingskracht en de techniek meer dan een onder ons zal intrigeren.
Hierna een woordje van elk van de vier kunstenaars bij hun tentoonstellingsproject:

100 ans après J.C., Alain géronneZ

De titel van de tentoonstelling, 100 ans après J.C. wijst op een tijdsverband, geen thematisch verband. Kunst maken na John Cage is even moeilijk als kunst maken na Marcel Duchamp en verplicht ons om de werkwijzen opnieuw uit te vinden. Wat zou een hommage aan J.C. vanwege AgZ waard zijn? Hij is zo groot, en ik weet hoezeer grote kunstenaars de deuren achter zich weten te sluiten: na mij, trek uw plan!
Op de tentoonstelling toon ik werken die voor sommigen pop zullen lijken, maar die allemaal voortvloeien uit een concept en waarvan bepaalde dateren van de jaren zeventig of herinneren aan de jaren dertig tot vijftig.
Sedert honderd jaar tracht men, in zijn eentje of samen, de kunst opnieuw uit te vinden en omdat de datum eraan komt, John Cage wordt honderd, leek het me interessant om dit in de verf te zetten met een aantal kleine gebeurtenissen, meer bepaald op de dag van de vernissage samen met twee jonge kunstenaars en op zijn verjaardag op 5 september, ter vervanging van een bijna finissage, onder de bescherming van John Cage zelf.
Voor de rest, begrijp me goed, zal wat op de tentoonstelling te zien is, niets te maken hebben met John Cage: Mini top-and-tail (1975-2012), Calais au Leica (2008), Jaguar tapis, enz…
(Alain géronneZ)

In Spite of the Unheroic Times, Eric Van Hove

In Spite of the Unheroic Times is een zin van de Kroatische symbolist Emanuel Vidović. Ik heb deze teruggevonden in een catalogustekst van 1962 van Vesna Novak-Oštrić over de Medulić Society, gesticht door Vidović in 1907.
De Suaires. Ze brengen graftomben van kunstenaars over op linnen doek door wrijving met grafieterts. U zal twee lijkwaden zien die ik recentelijk in Brooklyn heb gemaakt: "Piet Mondriaan, 1872-1944", uitgevoerd op zijn graf in het Cypress Hills Cemetery, en "Jean-Michel Basquiat, 1960-1988" uitgevoerd op het Green-Wood Cemetery. De derde -de laatste tot nu toe- brengt het graf over van een kunstenaar die gestorven is op zijn verjaardag, "Marcel Broodthaers, 1924-1976", begraven op de begraafplaats van Elsene.
De Egeries. Met deze werken herhaal en verheerlijk ik een gebaar van bevrijding en van algemene afkeuring. Dit gebaar op publiciteitsaffiches van naakte vrouwen hebben we allemaal op verschillende plaatsen in de wereld kunnen waarnemen. U zal hedendaagse iconen terugvinden: Claudia Schiffer gefotografeerd door Max Vadukul, Filipa Hamilton door Patrick Demarchelier en Sophie Dahl, als een soort hedendaagse Heilige Theresa van Bernini, op de foto van Steven Meise voor Yves Saint-Laurent.
(Eric Van Hove)

A Lua, Pierre Lauwers

Wanneer men naar haar kijkt, heeft de maan een soort koppig kantje. Steeds dezelfde zijde naar ons gericht, alleen het ritme van haar toenemen en afnemen.
In Sao Paulo, heb ik een vreemde maan ontdekt, een maan die ik niet kende. Het heeft me wat tijd gekost om te begrijpen dat, van die kant van de wereldbol, ik haar omgekeerd zag.
Ik heb haar dus gevolgd in haar afnemende fase, tot aan haar uiterste glimlach.
(Pierre Lauwers)

Jardins fantomatiques, Nina Grgic

Mijn werken zijn als een venster op een ongrijpbare wereld, niet helemaal open noch helemaal gesloten, zo abstract dat zij er concreet door wordt, zo echt dat zij zich leent tot de meest denkbeeldige reizen. Voor mij heeft dit niets mystieks. Ik probeer alleen maar de dimensie van het mysterie in de dingen te tonen, hetgeen ook de bron is van hun poëzie. Geen enkele rechtstreekse invloed in mijn werk maar wel sterke en gevoelsmatige affiniteiten met enkele heel bijzondere figuren die ogenschijnlijk geen verband hebben met mekaar, zoals Bosch, Mondriaan, Pollock. Of ook Borges en meer bepaald dit stuk van tien centiemen in zijn Aleph dat in zich de totaliteit en de oneindigheid verbergt. Muziek - veelal vrij energieke muziek: hierbij voel ik me verwant met Claude Lévêque - geeft me ook ideeën. (Nina Grgic)